توضیحات

هر نگارش حقوقی را چنین تعریف کرده اند: «هنر تألیف یا تصنیف هر نوشته ای است که مشخصا با این هدف تنظیم شده که مورد تفسیر قضایی و حقوقی قرار گیرد و یا در عمل غالبا مورد چنین تفسیری واقع می شود» این تعریف یک قرارداد ساده را تا انواع دادخواست ها؛ لوایح؛ متون قانونی؛ مقالات و کتب حقوقی در برمی‌گیرد۰
در نگارش حقوقی به معنی اخص ( یعنی نوشتن دادخواست ها و لوایح) نویسنده از سویی دچار تضییقات ناشی از لزوم ضبط دقیق حقایق خارجی است و از دیگر سو ناچار است ضوابط مربوط به قانون و دادگاه را در نوشته هایش رعایت کند. در عین حال این مزایا و محدودیت ها نمی‌تواند بهانه‌ای برای بد نوشتن باشد . بلکه زیبا و موثر نوشتن، علی رغم وجود این محدودیت ها است که باعث تمییز نویسنده حقوقی خوب از نگارنده عادی و متوسط مطالب حقوقی می شود.
همچنین یک حقوقدان باید قواعد حقوقی را نیک بداند و بتواند احکام را بر موضوعات منطبق نماید .چه فقط وقتی که موضوع کاملاً روشن و حکم نیز مشخصا تعیین شود،می‌توان به مسئله فصاحت و بلاغت و آیین نگارش پرداخت.
نگارش حقوقی همانند شیوه‌های دیگر نگارش ، روش ویژه خود را دارد همچنان که یک داستان سرا یا یک روزنامه‌نگار روش خاصی را به کار می‌گیرد می‌گیرد ، نویسنده لایحه و دادخواست نیز شیوه ویژه خویش را باید به کار برد. این به آن معنی نیست که حقوقدانان باید با به کار بردن الفاظ و جملات حقوقی سعی کنند نوشته ایشان «حقوقدانانه» باشد. گرایش به آنچه که می توان آن را به «حقوقی بازی در نوشتن» یا «مغلق نویسی» تعبیر نمود باعث پیچیدگی و ابهام مطلب می شود و باید آن را احتراز کرد .
خواه انچه نوشته می شود یک وصیت نامه ساده باشد و خواه یک لایحه تجدید نظرخواهی خطاب به دیوان کشور، نویسنده حقوقی باید بر روشنی و دقت مطالب و مفاهیم اصرار ورزد.
ما در این سلسله دروس، پس از بیان مقدمه‌ای در خصوص منابع و روش های مطالعه، بدوا؛ روش مراجعه به مراجع قضایی و دادگاه ها را خواهیم گفت. پس آن گاه نحوه تنظیم دادخواست ها و شکوائیه ها را با توجه به کثرت و تعدد هر نوع بیان خواهیم کرد. بدیهی است هر یک از این موارد به اقتضای طبع خود مقدمات و متفرعات و احتمالاً مؤخراتی دارند که به امید خدا در جای خود بیان خواهد شد.